Stary Rynek - w 1253 roku Przemysław I i Bolesław Pobożny, mając na uwadze przeludnienie Ostrowa Tumskiego, podjęli decyzję wybudowania miasta na lewym brzegu Warty.
Zdecydowano się na układ z centralnym placem, od którego odchodziła siatka ulic chronionych przez miejskie mury. Główny plac (czyli Stary Rynek) stanowił wizytówkę dla mieszkańców, ale był również miejscem prowadzenia ożywionego handlu.
Jednym z charakterystycznych budynków, z których słynie Stary Rynek, jest renesansowy budynek Ratusza.
Dokładnie w geometrycznym środku Poznania, tuż obok Ratusza, stoi Pręgierz. Jego położenie miało symbolizować obowiązujące w mieście rządy prawa i przestrzegać nieuczciwych przed nieubłaganą, publiczną karą.
Ratusz - swoimi początkami sięga drugiej połowy XIII wieku. Z tego też okresu są gotyckie piwnice, na sklepieniu których zachował się zwornik, ozdobiony herbem panujących w Polsce w latach 1300-1306 dynastii czeskich Przemyślidów.
Po pożarze w XVI wieku Ratusz odbudowano. Poznań w owych czasach był miastem bogatym i dzięki temu udało się sprowadzić włoskiego architekta Jana Baptystę Quadro, dzięki któremu Ratusz zyskał przepiękny renesansowy kształt. Wtedy też zainstalowano, zamówione u mistrza Bartłomieja Wolffa z Gubina "urządzenie błazeńskie", w postaci trykających się koziołków. Obecnie ukazują się w południe i stanowią jedną z największych atrakcji miasta.
Z poznańskimi koziołkami wiąże się najbardziej znana miejska legenda. Po wykonaniu zegara postanowiono pokazać go rajcom oraz wojewodzie poznańskiemu. Przygotowano ucztę, lecz z powodu nieuwagi kuchcika przygotowywany udziec sarni spłonął. Kuchcik ukradł dwa koziołki, by upiec je na rożnie, ale te uciekły na ratuszową wieżę. Goście zobaczyli je trykające się na gzymsie. Wówczas wojewoda polecił dołączyć do zegara jeszcze odpowiedni mechanizm z koziołkami.
Codziennie w południe z ratuszowej wieży możesz również usłyszeć grany na żywo hejnał. Co godzinę natomiast jego melodię wygrywa zainstalowany na środkowej wieżyczce kurant.
Dziś Ratusz jest siedzibą Muzeum Historii Miasta Poznania (Oddział Muzeum Narodowego). Zbiory Muzeum liczące około 12 tysięcy obiektów, dokumentują dzieje miasta od średniowiecza do współczesności.
Domki budnicze - po południowej stronie Ratusza ciągnie się malowniczy szereg kolorowych domków. Są różnej wysokości i mają urokliwe podcienia. To tak zwane kamieniczki budników, które stanowią bardzo rzadki przykład średniowiecznej, szeregowej zabudowy targowej. W średniowieczu stały tu drewniane budy, w których sprzedawano wędzone i solone ryby, sól, świece i pochodnie oraz niektóre przedmioty codziennego użytku.
Fara - zaliczana jest do najbardziej okazałych barokowych budowli sakralnych w Polsce. Budowa należącej do jezuitów świątyni, rozpoczęła się w 1651 r. i trwała ponad 50 lat. Efektowna fasada kościoła zamyka horyzont ulicy. We wnękach umieszczono figury świętych, a w środku, na orle widać postać św. Ignacego Loyoli, założyciela zakonu jezuitów. Wnętrze świątyni zachwyca bogactwem formy i pełnym przepychu wystrojem.
Wewnątrz szesnaście potężnych kolumn zbudowanych ze sztucznego marmuru wydziela nawę główną otoczoną kaplicami. Dekoracje pseudokopuły na skrzyżowaniu nawy głównej z transeptem ze sceną powitania św. Stanisława bpa w niebie wywierają ogromne wrażenie. Organy - dzieło znanego XIX wiecznego organmistrza Fryderyka Ladegasta. Organy te posiadają ponad 2 600 piszczałek i ważą 230 ton.
Pod całą długością świątyni ciągną się podziemia, gdzie w XX w. składowano wino, gdyż panował w nich odpowiedni mikroklimat. W kryptach niegdyś chowano zakonników i dobroczyńców kolegiaty, a w latach 1798-1810 także parafian. W trakcie prac badawczych w latach dziewięćdziesiątych XX w. odkryto w nich m.in. fragment muru wewnętrznego średniowiecznych fortyfikacji miejskich.
Zamek Królewski - w drugiej połowie XIII wieku na szczycie wzgórza wznoszącego się kilkanaście metrów ponad poziom Starego Rynku, Przemysł I wybudował zamek książęcy. Jego syn Przemysł II - późniejszy król Polski - rozbudował zamek, który w zamyśle twórcy miał stać się w niedalekiej przyszłości zamkiem królewskim. Mimo tragicznej śmierci króla w 1296 r. nie przerwano budowy; ukończono ją zapewne za panowania Kazimierza Wielkiego. Była to wówczas największa budowla świecka w kraju.
